Hoxe non me encontro ben; sei que estou peor que onte, mais tamén son consciente de que posiblemente estou mellor do que estarei mañá. Reviso os xornais, actualizo as redes sociais e o que leo aféctame a saúde. Ás veces paréceme que estou sendo gravado por unha cámara oculta que só quere levarme a un límite que, con cada nova de actualidade, acabo superando. Debería deixar de perder o tempo nas redes sociais. Radicalízame a realidade. De feito, agora que o penso, debería monetizar o meu tempo nas redes, pois así podería pagar mellor o alugueiro.
A indignación ocupa boa parte do meu pensamento; impídeme a concentración, mancha a miña claridade. Tomei a decisión de consultar coa miña médica de familia e pedín cita. Por fin, 17 días despois, a enfermidade é rápida, mais as listas de agarda non entenden de saúde, conseguín sentarme enfronte dela e, coa correspondente anamnese, diagnosticoume parasitose. É grave, teño un caseiro dentro de min.
Coma unha oxiuríase, percorre os meus intestinos. O meu caseiro parasito transita polo meu pensamento, decide os meus camiños vitais, o que fago e, sobre todo, o que non podo facer. Este mes, querido, toca aceite de xirasol porque iso do AOVE e a dieta mediterránea é un privilexio do rendeiro. A saúde, non o esquezas, é un privilexio de clase. É coma esa triquinose que se enquista no tecido muscular, mais este parasito enquístase na miña alma. Espera con inmensa paciencia a que acabe devorado para seguir infectando un próximo hóspede. Igual que unha tenia, que unha quilométrica solitaria, engánchaseme á carteira e devora todo o que consigo na miña vida con brutal indiferenza. Deixei de traballar para vivir. Agora traballo para sobrevivir, mentres ese parasito de inmensa voracidade consome os meus éxitos e tamén afonda máis os meus fracasos. Como unha larva hidátide que se instala dentro do meu cranio, xusto no medio do meu cerebro, o caseiro crece na miña mente mentres o meu corpo intenta defenderse del. Crece até estoupar o meu cranio, até rebentar a miña mente, até ser inconsciente da miña consciencia.
Camiño pola Alameda mentres leo unha tremenda nova deste Xornal na que comentan que unha persoa necesitaría un soldo neto de máis de 2300€ para ter unha vida de alugueiro segura no Ensanche; e máis de 3000€ nas Fontiñas. Alugamos un teito ou alugamos unha vida? Deberíalle pedir permiso a un rendeiro para estar vivo? A vida renóvase anualmente co IPC? Sinto que perdo o tempo nese paseo. Hoxe percorrer as rúas de Compostela é gratuíto, mañá igual temos que alugar un tempo e un espazo para facelo. Monetizar a miña realidade lévame a pensar na nosa mocidade. Nesas mozas e mozos que se prostitúen a través de Onlyfans; a prostitución como complemento para estar vivo. Falan moito de prohibila desde as tarimas do Congreso, pero está máis viva ca nunca entre a xente nova. Capitalismo salvaxe para unha vida digna. Son os rendeiros os nosos proxenetas?
Vexo os estragos de Kirk, as árbores caídas; parecían sas pero están totalmente infectadas, baleiras por dentro. O meu parasito tamén acabou comigo; estou baleiro. A miña vida é un reflexo doutra posible realidade. Un espellismo de vida. Non me toques, son precario; se me empuxas rompo. Se recuperaramos o ludismo deberiamos destruír persoas, non máquinas; persoas como ferramentas de opresión do capital. Mero reflexo de vida.
Esta enfermidade de vivir de rendas, de dimensións pandémicas, é una viriase que emprega todos os teus propios recursos até matarte co único obxectivo de sobrevivir, de infectar a outros, de ter unha vida a base de consumir outras. Fai uso dos meus nervios, pero non baixa polo trixémino como un Herpes Zóster senón que baixa ao meu corazón e oprímeo coma un puño cada vez máis pechado. Provócame angustia. Pero… realmente, isto é vivir?
Penso nos meus pais e nos seus sacrificios; na súa angustia continua para que nós non teñamos a necesidade de sacrificarnos. Todo para que non nos opriman as súas propias preocupacións. Hipocrisía vital. Mentiras herdadas. Non falo con eles deste tema. Sería inxusto trasladarlles a miña angustia, confesarlles que os seus sacrificios foron inútiles. Unha vida errónea. Os seus fillos e os fillos dos seus fillos seguirán nun ciclo de sacrificios. Que gran mentira a súa vida!
Penso agora na miña infancia. Non son nostálxico dun pasado mellor; realmente non existe ese pasado mellor. Penso neses penachos brancos que ocupaban espazos próximos á praia, as cortadeiras, esa especie invasora que ocupa todo, que invade e que acaba con toda intención de vida que non sexa ela mesma. Esa planta tamén é unha rendeira. Non se pode cortar nin confinar. Asolaga todo. Sempre renace máis forte. Queimala é a única opción para salvar o ecosistema, non deixar nada, remover todas as raíces, asegurarse de que non quede nin rastro. Ningunha opción para a súa vida é compatible coa vida do ecosistema. Lembro tamén da miña infancia un capítulo dos Simpson onde un inventado lagarto arbóreo boliviano invadía a cidade acabando coa vida dos paxaros. A guillotina como única solución. Un corte rápido e eficaz. Ou os lagartos ou a vida.
Falei coa miña doutora. Só queda extirpar, cortar, amputar. O parasito debe morrer. Non é compatible coa miña vida. Desgraciadamente esta opción non a cobre a Seguridade Social. Só me dan unha alternativa: 200€ ao mes para alimentar esta besta, alimentala ata que acabe comigo. Pregunteille á miña médica se eu tiña futuro. A súa resposta: “pódoche facer unha receita de benzodiacepinas”.
