Virxe da Cerca ou barbarie. Virxe da Cerca ou devastación. Virxe da Cerca ou… a lóxica. Nestas últimas semanas, a posible e futurible reforma da Virxe da Cerca, arteria principal de Santiago de Compostela, estivo no debate público. O (des)goberno local xa amosou, hai un par de semanas, nun debate co edil Adrián Villa a descordinación a respecto das ideas para esta rúa: Xan Duro e Iago Lestegás non estaban de acordo. Si, entre oito de vinte e cinco, non estaban de acordo de cara a fóra —que pasará cara a dentro?—.
En política, os tempos son importantes. Tamén as reflexións, ser oportuno no foco, sinalar o problema. Borja Verea, voceiro dos populares na capital, fixo pleno ao quince. Como podemos falar de reformar esa rúa, de restrinxir o tráfico, se carecemos dun transporte público digno, de calidade e con frecuencias? Atinando aínda máis, vai ser antes a reforma da rúa ou a licitación do transporte? Imos seguir con estas frecuencias? Vaise vertebrar de verdade a cidade?
“Gol en las gaunas”. Sanmartín carece de maiorías para aprobar nada sen pactar e a transparencia, o diálogo e a concordia foron palabras bonitas que quedaron en tempos pasados. Antes do 28 de maio de 2023, por ofrecer data concreta. Pero non só coa oposición, senón que tamén cos comerciantes, afectados e damnificados desa actuación, que se enteraron das intencións do bipartito a través da prensa. Curioso ese diálogo, non si? Podería ser unha anécdota, mais a realidade é que o BNG opta pola política do ‘rodillo’ antes que pola da palabra.
No Corte Inglés e en Vigo van colgando as luces de Nadal e eu, coma un neno ilusionado, teño a miña propia carta aos Reis Magos. Non vou pedir milagres! Hoxe só pido que, antes de iniciar este proceso, decidan claramente que queren facer co transporte público. Só pido que dialoguen entre eles antes de tomar decisións. E, sobre todo, só pido que pensen na cidade antes que nos seus partidos.
Pensar nunha peatonalización da Virxe da Cerca sen pensar na reestruturación do transporte público é tomarlle o pelo á xente, facelo sen mellorar o servizo do taxi, tamén. E, sobre todo, falar de mobilidade peonil e facerse trampas ao solitario cando realmente van seguir existindo dous carrís, un tráfico en dobre dirección, con autobuses e vehículos. É momento de repensar, de tomar aire desde o (des)goberno local e de reconcibir os proxectos, de parar co concurso de ideas e de reestablecer os límites das propostas. Pola Praza de Abastos, con múltiples clientes que precisan achegarse co coche, polos negocios, que viven de cara á cidadanía, polo futuro da cidade, que quere abrirse paso. Niso estamos o resto. Goretti Sanmartín é benvida.